Έλληνα μην συμβιβάζεσαι, υπάρχει λύση! - (Δ.Ν.Τ. - Ε.Ε. - Ε.Κ.Τ.).

Έλληνα μην συμβιβάζεσαι, υπάρχει λύση!

Ο Αριστοτέλης είχε πει χιλιάδες χρόνια πριν, ότι θα ήταν καταστροφικό αν κάποτε το ίδιο το χρήμα μετατρέπονταν σε εμπόρευμα....

Αυτό συμβαίνει σήμερα, η οικονομική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα μέρα με τη μέρα επιδεινώνεται. Η επίθεση κυβέρνησης και «τροϊκανών» (ΔΝΤ - Ε.Ε. - ΕΚΤ) γίνεται όλο και πιο προκλητική. Η νέα δέσμη μέτρων 15 δισ. του προϋπολογισμού 2011, η καινούργια δέσμη που ετοιμάζεται για τον επόμενο χρόνο, το νέο πακέτο στήριξης 30 δισ. των τραπεζών (συνολικά 108 δισ. ευρώ από το 2009), η δέσμευση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (50 δις) συνοδευόμενη από κουτοπόνηρους ελιγμούς απόκρυψης των άθλιων επιλογών της, δείχνουν καθαρά ότι η παραμονή στην εξουσία είναι επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό.

Το χρέος σταθερά αυξάνει από 298 δισ. ευρώ το 2009 (ή 127% του ΑΕΠ), σε 343 δισ. το 2010 (ή 148% του ΑΕΠ), 362 δισ. το 2011 (ή 158% του ΑΕΠ) και….έχει ο θεός ως το 2015. 

Είναι πλέον καθαρό ότι το χρέος δεν ξεχρεώνεται. Όλες οι δέσμες μέτρων μοναδικό σκοπό έχουν την εξασφάλιση των τραπεζιτών, πολυεθνικών εταιρειών,  μεγαλοεισοδηματιών, «εχόντων και κατεχόντων» και συνολικά του συστήματος διαπλοκής του χρέους που λειτουργεί ως βρόγχος στον λαιμό του ελληνικού λαού.

Αλλά από πού προέρχεται αυτό το ελληνικό χρέος; 

Σε ό,τι αφορά το χρέος στον ιδιωτικό τομέα.

Το χρέος του ιδιωτικού τομέα διογκώθηκε την δεκαετία του 2000. Τα νοικοκυριά, στα οποία οι τράπεζες και όλος ο ιδιωτικός εμπορικός τομέας  προσέφεραν δελεαστικούς όρους δανεισμού , κατέληξαν υπερχρεωμένα, ακριβώς όπως οι μη χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις και οι τράπεζες που μπορούσαν να δανειστούν με χαμηλό κόστος. Η πρώτη μεγάλη αύξηση σημειώνεται μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη το 2001 ενώ η δεύτερη έκρηξη του χρέους προκύπτει από το 2007 και μετά την οικονομική βοήθεια που χορηγήθηκε στις τράπεζες από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). 

Πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι η προσχώρηση της Ελλάδας στο ευρώ την έκανε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των τραπεζιτών της Δυτικής Ευρώπης επειδή πίστεψαν ότι οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες θα τη βοηθούσαν στην περίπτωση προβλημάτων. Δεν ανησυχούσαν για την ικανότητα της Ελλάδος να αποπληρώσει το κεφάλαιο που είχε δανειστεί σε μεσοπρόθεσμη βάση. Οι τραπεζίτες θεώρησαν ότι μπορούσαν να πάρουν υψηλά ρίσκα στην Ελλάδα. Η ιστορία τούς έχει μέχρι στιγμής επιβεβαιώσει. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και, ειδικότερα, η γαλλική και γερμανική κυβέρνηση παρείχαν ακλόνητη υποστήριξη στους ιδιώτες τραπεζίτες της Δυτικής Ευρώπης. Γι αυτό οι Ευρωπαίοι κυβερνήτες έφεραν τα δημόσια οικονομικά σε αξιοθρήνητη κατάσταση.

Το ακόλουθο γράφημα δείχνει ότι οι δυτικοευρωπαϊκές τράπεζες αύξησαν το δανεισμό τους προς την Ελλάδα για πρώτη φορά μεταξύ Δεκεμβρίου 2005 και Μαρτίου 2007.Αυτό σημαίνει ότι οι ιδιωτικές τράπεζες της Δυτικής Ευρώπης χρησιμοποίησαν τα χρήματα που τους δάνεισαν αφειδώς και με χαμηλό κόστος η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ για να αυξήσουν το δανεισμό τους σε χώρες όπως η Ελλάδα [5]. Εκεί, αφού τα επιτόκια είναι υψηλότερα, θα μπορούσαν να έχουν σημαντικά κέρδη. Επομένως, οι ιδιωτικές τράπεζες έχουν πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το υπερβολικά μεγάλο χρέος της Ελλάδας

.

Όπως φαίνεται στο παρακάτω γράφημα, το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους οφείλεται σε ευρωπαϊκές τράπεζες και συγκεκριμένα της Γαλλίας , της Γερμανίας, της Ιταλίας, του Βελγίου, της Ιταλίας, της Ολλανδίας ,του Λουξεμβούργου και της Μεγάλης Βρετανίας. 

Όσον αφορά το δημόσιο χρέος

Η αύξηση είναι παλαιότερη. Μετά το χρέος που κληρονομήθηκε από τη δικτατορία των συνταγματαρχών και το οποίο τετραπλασιάστηκε μεταξύ του 1967 και 1974 [1].  Έπειτα η προσφυγή στο δανεισμό χρησίμευσε τη δεκαετία του 1990 για να καλύψει την τρύπα που δημιουργήθηκε στα δημόσια οικονομικά από τη μείωση των φόρων των εταιρειών και των υψηλών εισοδημάτων.  Επιπλέον, για πολλές δεκαετίες, πλήθος δανείων επέτρεψε την χρηματοδότηση της αγοράς στρατιωτικού εξοπλισμού, κυρίως από τη Γαλλία, τη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η κλιμάκωση του δημόσιου χρέους ευνοήθηκε από τα λαδώματα των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων που είχαν σκοπό την σύναψη συμβάσεων. Πολλές απο τις συμβάσεις που υπεγράφησαν μεταξύ των ελληνικών αρχών και μεγάλων ξένων ιδιωτικών επιχειρήσεων αποτελούν σκάνδαλο εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα. 

Η Siemens είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. 

Υπογράφηκαν πολλές συμβάσεις με την πολυεθνική γερμανική Siemens, η οποία κατηγορείται τόσο από τη γερμανική όσο και από την ελληνική δικαιοσύνη – ότι κατέβαλλε προμήθειες και άλλες δωροδοκίες στο πολιτικό , στρατιωτικό και διοικητικό ελληνικό προσωπικό για ένα ποσό που προσεγγίζει το 1 δις ευρώ. Ο διοικητής της εταιρείας Siemens-Hel­las [3] , που παραδέχτηκε ότι «χρηματοδότησε» τα δύο μεγάλα ελληνικά κόμματα διέφυγε το 2010 στη Γερμανία και η γερμανική δικαιοσύνη απέρριψε το αίτημα έκδοσής του στην Ελλάδα. Αυτά τα σκάνδαλα περιλαμβάνουν την πώληση από τη Siemens και τους διεθνείς συνεργάτες της , του αντιπυραυλικού συστήματος Πάτριοτ (1999, 10 εκατ. ευρώ σε δωροδοκίες), την ψηφιοποίηση στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ (δωροδοκίες ύψους 100 εκατ. ευρώ),το σύστημα ασφαλείας "C4I" που αγοράστηκε με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 και το οποίο ποτέ δεν λειτούργησε, η πώληση εξοπλισμού για τον ΟΣΕ, του συστήματος τηλεπικοινωνιών Hermès στον ελληνικό στρατό, ο δαπανηρός εξοπλισμός που πωλήθηκε σε ελληνικά νοσοκομεία.

Βλέπετε:

• SIEMENS Η ΛΙΣΤΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ...
• Ο κ.Siemens και πατήρ Χριστοφοράκος..
• Siemens-Εξοπλισμοί:Παραπομπή Άκη.
• Η Torcaso εμπλέκεται και στη Siemens.
• Siemens: Πώς μοιράζονταν οι μίζες.

Ας μην ξεχνάμε το τεράστιο χρέος του δημοσίου για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Σύμφωνα με τον Dave Zirin, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε με υπερηφάνεια το 1997 στους Έλληνες πολίτες ότι η Ελλάδα θα είχε την τιμή να φιλοξενήσει επτά χρόνια αργότερα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η ελληνική κυβέρνηση και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή προέβλεψαν δαπάνη 1,3 δις δολαρίων. Λίγα χρόνια αργότερα, το κόστος τετραπλασιάστηκε και ανήλθε στα 5,3 δις δολάρια. Αμέσως μετά τους αγώνες, το επίσημο κόστος άγγιξε τα 14,2 δις δολάρια [2]. Σήμερα, σύμφωνα με διάφορες πηγές, το πραγματικό κόστος υπερβαίνει τα 20 δις δολάρια.

Ποιο αναλυτικά μπορείτε να ανατρέξετε στα άλματα του Δημοσίου χρέους από το 1974 μέχρι σήμερα για να σχηματίσετε μια ποιο ολοκληρωμένη εικόνα της τραγικής πορείας της οικονομίας μας και τους βασικούς υπαίτιους της.

Προφανώς λοιπόν το Ελληνικό χρέος συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά του απεχθούς χρέους.

Αυτός είναι ο λόγος που και η νομιμότητα και η νομιμοποίηση των χρεών πρέπει να υποβληθούν σε αυστηρό έλεγχο έχοντας ως πρότυπο το έργο που επιτέλεσε η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους στον Ισημερινό το 2007-2008. 

Χρέη που θα αξιολογηθούν ως παράτυπα, απεχθή ή παράνομα μπορούν να χαρακτηριστούν άκυρα και η Ελλάδα θα μπορεί να αρνηθεί να τα εξοφλήσει, ζητώντας παράλληλα να οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης εκείνοι που τα έχουν συνάψει. Ενθαρρυντικά σημάδια από την Ελλάδα δείχνουν ότι η αμφισβήτηση της οφειλής έγινε κεντρικό θέμα και ότι η απαίτηση για τη σύσταση επιτροπής λογιστικού ελέγχου ενισχύεται με γρήγορους ρυθμούς.

Τα δάνεια επίσης που έχουν συναφθεί (βλ. Σύμβαση) από το 2010 και μετά για την Ελλάδα από τις χώρες-μέλη της  Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ΔΝΤ όχι μόνο δεν επιδιώκουν να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του  ελληνικού πληθυσμού, αλλά αντίθετα, συνοδεύονται από προγράμματα λιτότητας, που ήδη εφαρμόζονται καταστρατηγώντας κοινωνικά δικαιώματα.  

Ως εκ τούτου [6] θα πρέπει να τους αποδοθεί η έννοια  του «παράνομου χρέους» και να  αμφισβητηθεί η επιστροφή τους.

Δεν μιλάμε για χρεοκοπία. Μιλάμε για άρνηση πληρωμής χρέους που είναι προϊόν απάτης.

Αλλο είναι το "δεν έχω να πληρώσω", κι άλλο το "εχω, αλλά δε σε πληρώνω γιατί δε σου χρωστάω. Με εξαπάτησες". Το δεύτερο ΔΕΝ ειναι χρεοκοπία. Είναι καταγγελία απάτης. Αυτό θέλει τόλμη που η πολιτική μας ηγεσία δεν την έχει διότι δεν τολμά κανείς να απαλλαγεί από τα ταμπού της υποτέλειας. Άρα;

Η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή ώστε η οικονομική σας κατάρρευση συνδέεται άμεσα με τον εθνικό κίνδυνο που θα καταλήξει σε ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟ της Ελλάδος.

Ρώτησε κανείς στην Βουλή ΓΙΑΤΙ το ακριβές αντίγραφο του Μνημονίου που μας επεβλήθη δεν εφαρμόζεται σε καμία άλλη χώρα που μπορεί να έχει και μεγαλύτερο χρέος από την χώρα μας;;

ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΜΟΝΟΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ;;

Είναι σήμερα οι δειλοί που θέλουν να ρίξουν το βάρος για την καταστροφή μας «στην προηγούμενη κυβέρνηση που λιποτάκτησε». Νομίζουν τον ελληνικό λαό ηλίθιο να πιστεύει ότι τόση ολοκληρωτική κατάρρευση και εξουθένωση ενός Έθνους μπορεί να επιτελεσθεί μέσα σε δύο ή τρία χρόνια.

Τώρα, λέγει ο Πρωθυπουργός, «πρέπει να βιαστούμε για την Παγκόσμια κυβέρνηση». 

Και, αφού έδιωξε τους μεγάλους Έλληνες επενδυτές τρέχει να βρει επενδυτές στην ...Τουρκία! Σκεφτείτε το λίγο. Ο ΓΑΠ εργάζεται για το δικό μας συμφέρον ή τρέχει να εξασφαλίσει το τραπεζικό καρτέλ; Όνειρο καμουφλαρισμένου φασισμού και υποτέλειας ενός ηλιθίου. Αυτή είναι η ανατομία του εγκλήματος που διέπραξε ο πολιτικός κόσμος εναντίον του ελληνικού λαού.

Και τώρα τι πρέπει να κάνουμε; 

Μας το είπε ο Θεοδωράκης: ή γινόμαστε Ήρωες ή ραγιάδες.

Η μια επιλογή είναι να γίνουμε ραγιάδες των Διεθνών Τραπεζιτών και των εγχώριων πρακτόρων τους.

Η άλλη επιλογή είναι η ηρωική αντίσταση η οποία θα μπορούσε να γίνει στο παρακάτω πλαίσιο:

1. Παύση πληρωμών μέχρι να γίνει έλεγχος του χρέους από αξιόπιστους επιστήμονες και όχι από τα λαμόγια που κάθε εβδομάδα μας ανακοινώνουν άλλο νούμερο.
2. Αρνηση πληρωμής του δημόσιου εξωτερικού χρέους ως προϊόν απάτης αν αυτό αποδειχθεί.
3. Καταγγελία του παγκόσμιου τραπεζικού καρτέλ.
4. Εξοδος από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή αν χρειαστεί.
5. Δανεισμός από άλλες χώρες στις οποίες δεν απαυθύνθηκαν τα λαμόγια.
6. Θεσμοθέτηση «τραπεζικού συστήματος πλήρων αποθεμάτων» (full reserve banking).
7. Κρατικοποίηση της Κεντρικής τράπεζας της Ελλάδος.
8. Δημιουργία τριών τουλάχιστον δημόσιων τραπεζών που θα χρεώνουν όχι τόκους, αλλά μόνο τα έξοδα τους.

Ολα αυτά μπορεί να φαίνονται καινοτόμα ή αδύνατα. Θα με ρωτήσετε που θα βρίσκαμε τα χρήματα να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Θα με ρωτήσετε πως θα αποφύγουμε τη χρεοκοπία. 

Για όλες τις ερωτήσεις, υπάρχουν απαντήσεις...(βλέπε εδώ, εδώ και εδώ)

Είναι βέβαιο ότι θα περάσουμε χρόνια δύσκολα. Είναι όμως ακόμη πιο βέβαιο, ότι αν δεν αντισταθούμε, θα περάσουμε απείρως δυσκολότερα για πολύ περισσότερα χρόνια.

Όσοι αισθανόμαστε την ιερή υποχρέωση να διαφυλάττουμε και να προστατεύουμε την πατρίδα μας ήρθε η ώρα να δράσουμε. 

Τώρα πρέπει να φανεί ότι είμαστε πραγματικά άξιοι να αποκαλούμαστε Έλληνες και όχι επειδή γεννηθήκαμε, έχουμε Ελληνική παιδεία, κατοικούμε εδώ ή νομίζουμε ότι είμαστε...

Δε μπορεί δηλαδή να λογίζεται Έλληνας αυτός που καίγεται, υποφέρει, αγωνιά, μάχεται ή θυσιαζέται ανιδιοτελώς γι΄ αυτήν και το ίδιο Έλληνας να λογίζεται κι ο άλλος που την κλέβει, την προδίδει, την εκμεταλλεύεται, τη ξεπουλάει, την εκθέτει, γυρίζει τη πλάτη στην αποσύνθεσή της κ.ο.κ…

Κάτι δε μου κολλάει εδω και ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ. Ο Ελληνισμός είναι ιδεολογία αγαπητοί μου φίλοι.

Γεννήθηκε και μεγαλούργησε σ΄ αυτό το κομμάτι γης το οποίο αν μη τι άλλο έχουμε ιερή υποχρέωση να το διαφυλάξουμε με το αίμα μας και να διατηρήσουμε τον ομφάλιο λώρο που μας δένει μαζί του - με όποιο κόστος - όπως το έπραξαν και όλοι οι πρόγονοί μας κατά το παρελθόν.

Ως αναφορά τα υπόλοιπα που ακούγονται από τους «επί χρήμασι εκδιδόμενους επικοινωνιολόγους και προδότες» δεν αφορούν τους Έλληνες, αλλά δυστυχώς αυτούς που επηρεάστηκαν γεννετικά ή πνευματικά από τους κατακτητές οπότε δικαιολογούνται.

Προσωπικά δε μπορώ να διανοηθώ (με το λίγο μυαλό που έχω)  πως είναι δυνατον από τη στιγμή που θεωρούνται Έλληνες ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Λεωνίδας, οι Σαλαμινομάχοι, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος οι ήρωες του 1821 και 1940, οι Μακεδονομάχοι κ.ο.κ... να θεωρούνται το ίδιο Έλληνες και οι «σημερινοί» αξιωματούχοι και αξιωματικοί που παίρνουν μίζες , ξεπουλάνε τη χώρα τους, αποποιούνται τα ιερά και όσιά της…ούτε επίσης μπορώ να θεωρήσω το ίδιο Έλληνες τους ιερολοχίτες, τον Καποδίστρια ή τον Ελευθέριο Βενιζέλο μ΄ όλους αυτούς τους σημερινούς λαμόγιους που αγωνίζονται για την εξαφάνισή της κ.ο.κ… 

Έλληνες σήμερα είναι μόνο αυτοί που υποφέρουν, συντρίβονται, κλαίνε ή ουρλιάζουν από απόγνωση βλέποντας αυτή τη κατάντια να διαιωνίζεται στο διηνεκές της και αντιδρούν...ουδείς άλλος...

Λόγιος Ἑρμῆς

Πηγή

1-2

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Σύμφωνα με την Alexander Sack, θεωρητικό  του δόγματος του απεχθούς χρέους "Εάν ένα τυραννικό καθεστώς συνάψει ένα χρέος όχι σύμφωνο με τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κράτους, αλλά για να ενισχύσει το δεσποτικό καθεστώς, και  να καταστείλει αυτούς που το πολεμάνε, αυτό το χρέος είναι απεχθές για όλο τον λαό (...)" Αυτό το χρέος δεν είναι υποχρεωτικό για το έθνος: είναι ένα χρέος του καθεστώτος, προσωπικό χρέος της εξουσίας, που το συνήψε. Κατά συνέπεια, ακυρώνεται με την πτώση της εξουσίας "(Sack, 1927). Για μια συνθετική επισκόπηση, δείτε Hugo Ruiz Diaz, "Το απεχθές χρέος ή η παραγραφή  χρέους", συμβολή στο  δεύτερο σεμινάριο με θέμα το Διεθνές δίκαιο και το Χρέος που διοργάνωσε η  CADTM στο Άμστερνταμ το Δεκέμβριο του 2002, http://www.cadtm.org/La-dette-odieu.... Δείτε επίσης http://www.cadtm.org/Dette-illegiti... et http://www.cadtm.org/La-position-du...

[2] Dave Zirin, “The Great Olympics Scam, Cities Should Just Say No”, www.counterpunch.org/zirin07... : "But for those with shorter memories, one need only look to the 2004 Summer Games in Athens, which gutted the Greek economy. In 1997 when Athens "won" the games, city leaders and the International Olympic Committee estimated a cost of $1.3 billion. When the actual detailed planning was done, the price jumped to $5.3 billion. By the time the Games were over, Greece had spent some $14.2 billion, pushing the country’s budget deficit to record levels."

[3] Τα εγκλήματα  της Siemens που διερευνώνται από την γερμανική δικαιοσύνη ήταν τόσο προφανή που για την αποφυγή καταδίκης, αυτή η εταιρεία συμφώνησε να καταβάλει ένα πρόστιμο 201 εκατ. ευρώ τον Οκτώβριο 2007 στις γερμανικές αρχές. Το σκάνδαλο αμαύρωσε τόσο  την εικόνα της Siemens που την ανάγκασε να προσπαθήσει να αποφύγει τις επιθέσεις αναγγέλλοντας στην ιστοσελίδα της την παροχή 100 εκατ. ευρώ στο ταμείο για την καταπολέμηση  της διαφθοράς. Βλ.:http://www.siemens.com/sustainabili...

[5] Το ίδιο φαινόμενο παρουσιάστηκε την ίδια στιγμή  στην Πορτογαλία, την Ισπανία, σε χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

|6| Ο πίνακας από Κώστας Λαπαβίτσας

|7| Οι κύριοι  κάτοχοι  (δηλαδή οι τράπεζες των χωρών που αναφέρθηκαν) των τίτλων του ελληνικού χρέους είναι όπως παρουσιάζονται στο γράφημα: η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, οι Κάτω Χώρες, το Λουξεμβούργο, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι άλλοι κάτοχοι  είναι ομαδοποιημένοι στην κατηγορία "υπόλοιπος κόσμος". Το γράφημα αυτό έχει ληφθεί από Κ.Λαπαβίτσας  κα.  Σύμφωνα με την BRI , το Δεκέμβριο του 2009, οι γαλλικές Τράπεζες  κατείχαν το ποσό των 31 δις δολαρίων του Ελληνικού δημόσιου χρέους, ενώ οι γερμανικές τράπεζες  κατείχαν 23 δις.

|8| Ορισμένα από τα δεδομένα που αναφέρθηκαν προέρχονται από τον François Chesnais, "Αποκήρυξη του ευρωπαϊκού δημόσιου χρέους!" στο περιοδικό  Contretemps  τεύχος 7, το 2010 που στηρίζεται στο SIPRI  (Stockholm International Peace Research Institute) www.sipri.org/yearbook

[10] Μπορείτε να  προσθέσετε τουλάχιστον ένα ακόμη επιχείρημα για  να κηρυχθεί παράνομο ή άκυρο αυτό το νέο χρέος. Ορίστε λοιπόν: ένα συμβόλαιο μεταξύ των δύο μερών για να  είναι έγκυρο σύμφωνα με το Common Law απαιτεί ότι κάθε συμβαλλόμενο μέρος έχει ασκήσει την αυτονομία της βούλησης, δηλαδή είναι απαραίτητο κάθε συμβαλλόμενο μέρος να είναι  σε θέση να πει όχι ή να αρνηθεί ορισμένες ρήτρες της σύμβασης που θα είναι  ενάντια στα συμφέροντά του. Όταν οι χρηματοπιστωτικές αγορές άρχισαν τον εκβιασμό προς την Ελλάδα τον Μάρτιο-Απρίλιο του 2010 και όταν εν συνεχεία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ συνασπίστηκαν για να επιβάλλουν δρακόντειους όρους στην Ελλάδα (πολύ σκληρά μέτρα λιτότητας που συνιστούν παραβίαση των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων), μπορεί να θεωρηθεί ότι η Ελλάδα δεν ήταν πραγματικά σε θέση να ασκήσει τη θέλησή της και να αρνηθεί.