O σπουδαίος Άραβας ιστορικός Ίμπν Χαλντούν γράφει, ότι «...οι μεγαλόσχημοι ιστοριογράφοι του Ισλάμ, αυτά τα παράσιτα της Ιστορίας, κάλυψαν τα γεγονότα των καιρών συγκεντρώνοντάς τα, καταγράφοντάς τα, αποθηκεύοντάς τα και αναμειγνύοντάς τα με ψεύδη, που τα φαντάστηκαν, και διακοσμώντας τα με εμβόλιμες ιστοριούλες και ανίσχυρες αναφορές, που συνέθεσαν οι ίδιοι και τοποθέτησαν στις σελίδες τους. Και απέκτησαν αυτά τα γραπτά πολλοί από τους μετέπειτα ιστορικούς και μας τα μετέφεραν όπως τα άκουσαν και δεν σχολίασαν τα αίτια των γεγονότων και των καταστάσεων και δεν πρόσεξαν, ούτε αρνήθηκαν τις αναπόδεικτες αναφορές, ούτε τις απέβαλαν, επειδή δεν ασχολήθηκαν με την επαλήθευσή τους (...)».
Επικράτησε λοιπόν στην Ανατολή ένα θρησκευτικό ρεύμα, ο Ισλαμισμός, που κατάφερε να προκαλέσει στον λεγόμενο «Αραβικό Διαφωτισμό» την εκτροπή, που είχε προξενήσει νωρίτερα ένα συγγενικό του θρησκευτικό ρεύμα, ο Χριστιανισμός, στον «Ελληνικό Διαφωτισμό». Ο καθηγητής Χ. Μπαντάουη γράφει, ότι «...σπουδαίο ρόλο στην διαγραφή του πολιτισμού του προϊσλαμικού αραβικού παρελθόντος έπαιξε το καταστροφικό ιερό μένος των μουσουλμάνων, που έσβησε ο,τι μη ισλαμικό στοιχείο.» Το ίδιο ακριβώς επέτυχε το «καταστροφικό μένος» των χριστιανών, οι οποίοι συστηματικά και δια της βίας ως «Βυζαντινοί» εξαφάνισαν τον Ελληνικό Πολιτισμό για 1.000 τουλάχιστον χρόνια.
Εκκλησία του δήμου, χριστιανική εκκλησία και ισλαμικό τζαμί.
Όπως η ελληνική «Εκκλησία του δήμου» μετατράπηκε από θεσμός συνάντησης των πολιτών για την επίλυση των προβλημάτων της πόλης τους σε «ναό του Θεού» από τους χριστιανούς, έτσι και το αντίστοιχο όργανο των Αράβων Αλ-Μάλαα – «όμιλος» μετατράπηκε από κοινοτική αρχή σε χώρο θρησκευτικού προσανατολισμού, δηλαδή σε ισλαμικό ναό- τζαμί. (Αραβιστί, μασντζίντ, που έχει την έννοια της εκκλησίας, όπως την αντιλαμβάνονταν οι αρχαίοι Έλληνες, δηλαδή τόπος συνέλευσης – διαλόγου και όχι λατρείας. Βέβαια τόσο η χριστιανική εκκλησία όσο και το μουσουλμανικό τζαμί-Μασντζίντ από χώροι «συζήτησης» μετατράπηκαν σε χώρους «διαμόρφωσης καταστροφικών εγκεφάλων».)
Αραβική μετάφραση του Γαληνού. (Χ. Μπαντάουη, «Εισαγωγή στην Ιστορία του Ισλαμικού Κόσμου», εκδ. «Βάνιας», Θεσσαλονίκη 2003.).
Στην ισλαμική παράδοση αναφέρεται, ότι ο Μωάμεθ «άφησε την καμήλα του, για να διαλέξει αυτή τον τόπο, που θα καταλύσει». Στον τόπο, που σταμάτησε η καμήλα του Μωάμεθ, χτίστηκε το Αλ-Μασντζίντ Αλ-Ναμπάουι (=το πρώτο τζαμί) του Ισλάμ στον κόσμο το 622 μ.Χ. Αυτό το πρώτο τζαμί στη Μεδίνα ήταν ένα απλό κτήριο με ξύλινη στέγη και με έναν μεγάλο λίθο εντός, που όριζε την αλ-κίμπλα (=την κατεύθυνση) της προσευχής προς την Ιερουσαλήμ αρχικά και προς τη Μέκκα αργότερα. Στην αυλή του τζαμιού οι μουσουλμάνοι συζητούσαν τα ζητήματα της θρησκευτικής τους κοινότητας, της λεγομένης «Ούμμα» (λέξη που πιθανώς προέρχεται από την ελληνική λέξη «ομάς»).
Κατά το προσκύνημά τους οι μουσουλμάνοι περιφέρονται- σε ανάμνηση της εποχής της αγνοίας (Αλ-Τζαχιλίνα) - επτά φορές γύρω από το λίθινο μνημείο. Για να κατανοήσουμε πόσο παράλογη είναι και αυτή η αντιλήψη περί θείου και αντίθετη προς την ανάπτυξη της επιστημονικής σκέψης, αρκεί να πούμε, ότι η περιφορά των ανθρώπων γύρω από τον λίθο συμβολίζει την κίνηση του Ηλίου γύρω από την Γη.
Κατόπιν προσκυνούν τη Μαύρη Πέτρα (Αλ-Χάτζαρ Αλ-Άσουαντ), που σύμφωνα με την παράδοση ήταν το τελευταίο κατάλοιπο ενός ναού, που είχε ανεγείρει ο Αβραάμ, για να ευχαριστήσει το Θεό, που τον απάλλαξε από την υποχρέωση να θυσιάσει το γιό του Ισμαήλ, που τον είχε αποκτήσει με την σκλάβα του την Άγαρ (γι’ αυτό και πολλοί Βυζαντινοί χρονικογράφοι αποκαλούν τους μουσουλμάνους «Ισμαηλίτες» η «Αγαρινούς»). Οι Εβραίοι αντίθετα, που είναι και οι γεννήτορες αυτών των μύθων, θεωρούν, πως αυτός, που επρόκειτο να θυσιαστεί, ήταν ο Ισαάκ, ο γυιός της Σάρας («Γένεσις», κεφ.16).
Ο όρος Άλγεβρα είναι απόδοση του αραβικού al- jabr, που αποτελούσε τμήμα του πλήρους τίτλου του έργου «Αl-Kitāb al-mukhtaşar fī hisāb al-jabr wa-l-muqābala» («Συνοπτικό βιβλίο υπολογισμών με συμπλήρωση και εξίσωση» - βασισμένο στα «Στοιχεία» του Ευκλείδη) του μεγάλου Άραβα μαθηματικού του θ΄ αι. μ.Χ., Muhammad ibn Mūsā al-Khwārizmī, που θεωρείται από τους δυτικούς ως ο πατέρας της Άλγεβρας μαζί με τον Διόφαντο.
Με τον όρο aljabr επικράτησε να χαρακτηρίζονται στα Αραβικά και μεταγενέστερα έργα, που αναφέρονταν στο ίδιο θέμα, κι έτσι βαθμηδόν γενικεύτηκε ως όρος της Μαθηματικής επιστήμης.
O όρος αλγόριθμος επίσης προέρχεται από το όνομα του ίδιου Άραβα επιστήμονα (al-Khwārizmī, εκλατινισμένο). Αριστερά εικονίζεται ο Muhammad ibn Mūsā al-Khwārizmī σε επετειακό γραμματόσημο για τα 1.200 χρόνια από τη γέννησή του και δεξιά σελίδα από το έργο του.
Οι χαλίφηδες και η συμβολή τους στην ανάπτυξη της Επιστήμης.
Η δυναστεία των Ομαϋαδών ανατράπηκε από αυτή των Αβασσιδών. Τότε μπήκαν οι βάσεις για την ανάπτυξη του πολιτισμού της Βαγδάτης και των Χιλίων και μιας Νυκτών (Αλφ Λέλα ουά Λέλα) και των βιβλιοθηκών, με όλα τα «Κούτουμπ Αλ Φαλσάφα ουά Αλ –Ιμ Αλ – Γιουναάνι» (τα σωζόμενα ελληνικά έργα της Φιλοσοφίας και της Επιστήμης των Ελλήνων).
Ο διασημότερος Αββασίδης χαλίφης ήταν ο Χαρούν αλ Ρασίντ (786-809). Με αυτόν άρχισε η Αναγέννηση στην Βαγδάτη. Ο ίδιος ο Ρασίντ έγινε προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών. Αυτή η εποχή χαρακτηρίστηκε ως ο αλ- Καρν αλ- Δάχαμπι («Χρυσός Αιώνας» κατά μίμηση του ελληνικού Χρυσού Αιώνα) του Μουσουλμανικού Κόσμου. Τον χαλίφη Αλ-Μουτάσιμ διαδέχθηκε ο Αλ-Ουάαθικ (842-847), η μητέρα του οποίου ήταν Ελληνίδα (Ρουμία). Από αυτή την Ελληνίδα μάνα προήλθαν όλοι οι επόμενοι χαλίφηδες, δηλαδή ο χαλίφης Αλ-Μουταουάκκιλ (847-861) και κατά σειρά οι: Αλ-Μουντάσερ (861-862), Αλ-Μουστάιν (862-866), Αλ-Μουετάζ (866-869), Αλ-Μουχτάντι (869-870). Την εποχή μάλιστα, που κυβερνούσε ο Αλ-Μουχτάντι, πέθανε (870) ο κορυφαίος μουσουλμάνος φιλόσοφος Γιακούμπ Ίμπν Ις (χ) ακ Αλ-Κίνντι.
Το χαλιφάτο του Αλ-Ρασίντ αναδείχθηκε σε κράτος – προστάτη των γραμμάτων και των τεχνών. Πλήθος διωγμένων Ελλήνων φιλοσόφων έτρεχαν να ζητήσουν «πολιτικό άσυλο» εξ αιτίας των διωγμών, που δεχόντουσαν από την βυζαντινή θεοκρατία.
Στην αυλή του χαλίφη αναπτύχθηκε η φιλολογική κριτική, η Φιλοσοφία (αλ-Φαλσάφα), η Ποίηση, η Ιατρική, που στηρίχθηκε στην ελληνική Ιατρική (αλ-Τεμπ αλ- Γιουνάανι), τα Μαθηματικά (αλ-Ριγιαάντι-γιαάτ-αλ-Λογαριτμιγιαάτ-αλ-Χισαάμπ) και η Αστρονομία. Στον πολιτιστικό αυτό θρίαμβο συμμετείχαν όλες οι μεγάλες πόλεις του χαλιφάτου, όπως η Μεδίνα, η Μέκκα, η Βασσόρα και η Τζουντισαπούρ, η οποία αποτελούσε τον τόπο συγκέντρωσης και απονομής ασύλου για επιστήμονες ανεξαρτήτως της θρησκευτικής πεποιθήσεώς τους.
Πλείστα αρχαία ελληνικά συγγράμματα σώθηκαν από αραβικές και μόνον μεταφράσεις την εποχή, που στο Βυζάντιο η Ελληνική Επιστήμη είχε κηρυχθεί υπό διωγμόν.
Στο εικονιζόμενο βιβλίο του Ευάγγελου Σταμάτη περιέχονται 15 θεωρήματα του Αρχιμήδη, που δεν σώθηκαν στην Ελληνική, αλλά στην Αραβική, εκ της οποίας μεταφράστηκαν στην Λατινική και πρωτοεκδόθηκαν στο Λονδίνο το 1659.
Οι μη αραβικής καταγωγής κατακτημένοι λαοί όπως ήταν οι Πέρσες, οι Σύριοι, οι Φοίνικες, οι Παλαιστίνιοι, οι Εβραίοι και πολλοί άλλοι, που δεν είχαν εξισλαμιστεί και ήταν γνωστοί ως άχλ αλ-Δίμμα (δηλ. οι προστατευόμενοι από την ισλαμική εξουσία), επιδόθηκαν συστηματικά στην μετάφραση των φιλοσοφικών και ιατρικών κειμένων του κλασικού Ελληνικού Πολιτισμού από τα Ελληνικά και τα Συριακά στην Αραβική Γλώσσα.
Η κλασική Ελληνική Σκέψη και οι επιστήμονες υιοθετήθηκαν, για να καλύψουν το πολιτισμικό κενό του αραβικού ισλαμικού παρελθόντος, και έγιναν βάση για τον πολιτισμό, που εξυπηρετούσε τις νέες συνθήκες. Οι διανοούμενοι και οι επιστήμονες, που έρχονταν σε ρήξη με την βυζαντινή εξουσία, εύρισκαν καταφύγιο στην Βαγδάτη.
Στην αυλή των Αββασιδών επανεμφανίστηκαν τα καθαρά Μαθηματικά και το σύμβολο του μηδέν (Αλ-Σίφρ), αγαπήθηκε η Ελληνική Φιλοσοφία (Αλ-Φαλσάφα Αλ-Γιουναανίυα) και αναπτύχθηκε ο σεβασμός για τον επιστήμονα. Έλληνες, Σύριοι και Πέρσες διανοούμενοι εργάστηκαν, για να ξαναστηθεί η κυνηγημένη Ελληνική Σκέψη (Αλ-Φέκρ Αλ-Γιουνάανι) και με την βοήθεια της Αραβικής Γλώσσας να μεταφερθεί μέχρι την Ιβηρική-Ισπανία (σημ. όπου ιδρύθηκε το πρώτο μεγάλο αραβικό πανεπιστήμιο) και απ’ εκεί να εισέλθει στη θεοκρατούμενη μεσαιωνική Δυτική Ευρώπη, διαταράσσοντας την «θεϊκή τάξη» και φέρνοντας απειλητικά την γνωστή σε όλους Αναγέννηση.
Η αυτοκρατορία διοικείται από τον Ιρανό βεζύρη και τους υπουργούς του κοσμικά και όχι θεοκρατικά. Έτσι με τη στήριξη κοσμικών στελεχών υπάρχει ελεύθερο πεδίο για την ανάπτυξη της Επιστήμης. Η Βαγδάτη απόκτησε το ρόλο της πάλαι ποτέ ελληνιστικής Αλεξάνδρειας.
Η παράδοση αναφέρει, ότι ο χαλίφης Αλ Μααμούν αγόρασε τα ελληνικά βιβλία πληρώνοντας το βάρος τους σε χρυσάφι και ότι στα όνειρά του συζητούσε με τον Αριστοτέλη και τον ελληνικής καταγωγής βεζύρη Φαρμακίδη, που επανίδρυσε το Αραβοϊσλαμικό Κράτος.
Στον Αβερρόη (ιβ΄ αι.) οφείλεται η διάσωση ιδεών και πολλών γραπτών της αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας. Ο Αβερρόης αρνιόταν την αθανασία της ψυχής και το υπερπέραν. Η φιλοσοφία του έχει τις αρχές της στη μελέτη της Αριστοτελικής Φιλοσοφίας. Οι φιλοσοφικές του θεωρίες καταδικάστη-καν και από την μουσουλμανική και από τη χριστιανική θρησκεία, έγιναν όμως αντικείμενο μεγάλου ενδιαφέ-ροντος κι άσκησαν βαθειά επίδραση σε όλη την Ευρώπη.
Ο ορθολογισμός στην Αραβική Επιστήμη.
Οι μουσουλμάνοι διανοούμενοι αποδέχθηκαν, ότι ο ορθολογισμός ήταν η υψηλότερη μορφή θρησκείας, και θέλησαν να συσχετίσουν τις πιο υψηλές ιδέες του ελληνικού ορθολογισμού με το Κοράνιο. Ο Αριστοτέλης (αραβιστί Αρίστο η και Αριτοταλής) και ο Πλωτίνος (αραβιστί Αφλοτίν), όταν αναφέρονταν στο υπέρτατο ον, μιλούσαν για μια αρχική αιτία, αλλά δεν είχαν ως ακροατήριο τους μουσουλμάνους, οι οποίοι ήθελαν να χρησιμοποιούν στην διδασκαλία τους τον Αλλάχ, ένα θεό διαφορετικό από αυτόν των φιλοσόφων. Ο θεός των φιλοσόφων (Αλ-Φαλάασιφα) αδιαφορούσε για όσα συνέβαιναν στη Γη, δεν πρότεινε κάποιο τρόπο, για να ζουν οι άνθρωποι, και δεν σκεφτόταν να κρίνει έναν κόσμο, στη διαμόρφωση του οποίου δεν είχε πάρει μέρος. Έδειχναν λοιπόν, ότι η ιστορία της «τελικής κρίσης» και των υπολοίπων βιβλικών δογμάτων ήταν μια αυταπάτη, αφού δεν ακολουθεί κάποιο σχέδιο. Ο αλ-ζαμάαν (δηλ. ο χρόνος) δεν έχει διαστάσεις, και το Σύμπαν (Αλ-κάουν = χάος) απορρέει από την πρώτη αιτία του (αλ-ίλλα αλ-ούλαα). Η πρώτη προσωπική εργασία του Αλ-Κίνντι στηρίχτηκε εξ ολοκλήρου στη «Λογική» του Αριστοτέλη και αφορούσε στην ύπαρξη του «πρώτου κινούντος», που δημιούργησε το Σύμπαν.
Την μουσουλμανική Φιλοσοφία (Αλ-Φαλσάφα Αλ-Ισλάαμυα) όμως εδραίωσε ο Άμπου Νασρ Αλ-Φαράμπι, ο οποίος κατά τα πλατωνικά πρότυπα θεωρούσε, ότι ήταν καθήκον του φιλοσόφου να παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα και ότι, για να προοδεύσει η Ισλαμική κοινωνία, θα έπρεπε να οικοδομηθεί η ορθολογική κοινωνία, αυτή δηλαδή που ονειρεύονταν ο Πλάτων (Α{ι}φλάατον) και ο Αριστοτέλης.
Οι Άραβες γιατροί εμπνεύστηκαν από την ελληνική παράδοση του Ιπποκράτη και του Γαληνού.
Αραβίδα και χριστιανή μοναχή φορώντας την μπούργκα του Ισλαμισμού και την μαντήλα του Χριστιανισμού.
Η εκτροπή του Ορθού Λόγου από τους ιμάμηδες.
Με τον θάνατο του 11ου ιμάμη (874), που ουσιαστικά ήταν ο θρησκευτικός καθοδηγητής των Σιιτών, τέθηκαν οι βάσεις για την δημιουργία μιας ισλαμικής μυθολογίας, βάσει της οποίας ο «Δωδέκατος Ιμάμης» είχε περιπέσει σε αλ-φανάα (σημ. λέξη που προήλθε από την ρίζα του ελληνικού ρήματος «φαίνομαι» και σε μετάφραση σημαίνει «αφάνεια») και θα επέστρεφε κάποτε μετά από καιρό, για να εγκαταστήσει μια νέα εποχή πάνω στη Γη.
Ο Αλ-Φαράμπι ισχυριζόταν, ότι το Ισλάμ τόνιζε ιδιαίτερα τη σημασία του αλ-Νααμούς και των Κανούν (δηλ. του Νόμου και των Κανόνων: είναι φανερό, ότι οι λέξεις προήλθαν από τις εννοιολογικά αντίστοιχες ελληνικές). Μέσα στον Ισλαμικό Κόσμο δικαιολογούσε τη σιιτική λατρεία για τον Κρυμμένο Δωδέκατο Ιμάμη (σημ. Ο Δωδέκατος Ιμάμης εφευρέθηκε προφανώς από τους μύστες των Σιιτών, οι οποίοι στηρίζονταν στην σημειολογία των 12 ολυμπίων θεών και των 12 χριστιανών αποστόλων, επειδή έβλεπε σ’ αυτήν τον «παιδευτικό της ρόλο», δηλαδή να προετοιμάσει τους κοινούς μουσουλμάνους, ώστε να ζήσουν σε μια κοινωνία κυβερνώμενη από έναν φιλόσοφο – βασιλέα επί τη βάσει της ορθολογικής σκέψης, μία αρχή που σαφώς διατυπώθηκε από τον Πλάτωνα, ο οποίος πίστευε, ότι όπως το σώμα καθοδηγείται από το πνεύμα, έτσι και το κοινωνικό σύνολο πρέπει να καθοδηγείται από τους φιλοσόφους, που αποτελούν την πραγματική αριστοκρατία.
. Ο Πλάτων –θύμιζε ο Αλ-Φαράμπι– δίδασκε, ότι η κοινωνία της ιδανικής πολιτείας (αλ-Μαντίνα αλ-Φααντίλα) χρειαζόταν να πιστεύει, πως οι νόμοι είναι θεόπνευστοι, για να τους σέβεται. Κάτι αντίστοιχο θεωρούσε ο Αλ-Φαράμπι, πως έκανε και ο Μωάμεθ, ο οποίος προσκόμιζε έναν θείο νόμο, τον οποίον – για όσους τον παρέβαιναν-συνώδευαν θεϊκές τιμωρίες. Από εδώ και πέρα ξεκινά η αντιστροφή της πορείας του Αραβικού Ορθολογισμού. Για χάρη των λαϊκών μαζών, που «δεν δύνανται να κυβερνηθούν ορθολογικά», οι Άραβες παραχώρησαν την κοσμική εξουσία στα χέρια των θρησκευτικών ηγετών.
Γι’ αυτό το λόγο το Κοράνιο φοβερίζει τους πιστούς με την Κόλαση, όμως αυτές οι απειλητικές γραφές χρειάζονται μόνο, για να πείσουν τους αδαείς (αλ-Τζουχαλάα και αλ-Χαμκάα). Ο Αλ-Φαράμπι έθεσε τη θρησκεία στην υπηρεσία της πολιτικής και έκανε τη θεολογία κλάδο της πολιτικής επιστήμης.
Οι Εβραίοι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης θεωρούνται προφήτες κι άγιοι τόσο από τους χριστιανούς όσο κι από τους μωαμεθανούς. Δεν είναι μόνον πολλά από τα σύγχρονα χριστιανικά ονόματα Εβραίων προφητών, αλλά και πολλά από τα μουσουλμανικά (όπως π.χ. Ιμπραήμ από το Αβραάμ, Γιουσούφ από το Ιωσήφ, Σουλεϊμάν από το Σολομών κ.α.) Στην φωτογραφία το ραβδί του προφήτη –για Ιουδαίους, χριστιανούς και μουσουλμάνους– Μωυσή, όπως εκτίθεται στο τμήμα ιερών αντικείμενων του Μουσείου Τοπ Καπί της Κωνσταντινούπολης.
Ομοιότητες στην εδραίωση Χριστιανισμού-Μουσουλμανισμού.
Οι ομοιότητες, που παρουσιάζονται στην εμφάνιση, στην ανάδειξη και στην εξάπλωση της ισλαμικής και της χριστιανικής θρησκείας είναι σαφείς:
1. Eμφάνιση ενός «προφήτη» με εβραϊκό τρόπο σκέπτεσθαι. Τόσο ο Μωάμεθ ήταν έμπορος στην Ιερουσαλήμ, αλλά και στην Μεδίνα είχε στενές επάφες με εμπόρους-κατηχητές Εβραίους, όσο και ο Χριστός στην Ιουδαία είχε Εβραίους «προδρόμους».
2. Τόσο ο Χριστός όσο και ο Μωάμεθ εμφανίζονται από τις θρησκείες που ίδρυσαν ως απόγονοι του Αβραάμ.
3. Τα καθήκοντα ενός καλού μουσουλμάνου συμπίπτουν απόλυτα με αυτά ενός καλού χριστιανού:
α) Προσευχή (σάλατ).
β) Ελεημοσύνη (ζάκατ).
γ) Νηστεία (σάουμ- υπάρχουν πολλές διαδικαστικές ομοιότητες ανάμεσα στις νηστείες, που ακολουθούν οι μουσουλμάνοι στο «Ραμαζάνι», οι χριστιανοί την «Τεσσαρακοστή» και οι Εβραίοι την Ημέρα του «Εξιλασμού»).
δ) Ομολογία πίστης (αάχαντα).
ε) Προσκύνημα στους Αγίους Τόπους (Χάτζ) (εξ ου και το συνθετικό των ονομάτων Χατζής).
4. Τόσο ο Μωάμεθ, όσο και ο Χριστός είχαν την ίδια τύχη μετά τον θάνατό τους (Κοίμηση - Αναλήψη στους Ουρανούς).
5. Καὶ ο Χριστιανισμός διαιρέθηκε σε δύο μεγάλα στρατόπεδα (σημ. Καθολικοί και Ορθόδοξοι) και ο Ισλαμισμός (σημ. Σιίτες και Σουννίτες), ενώ παρουσιάσθηκαν με τον καιρό και πλήθος άλλων αιρέσεων, που αλληλοκατηγορούνται για παραποίηση των λεγομένων τόσο του Χριστού όσο και του Μωάμεθ.
6. Το Κοράνι είναι ο Λόγος του Θεού, που αποκαλύφθηκε στην Αραβική Γλώσσα, ενώ τα Ευαγγέλια είναι ο Λόγος του Θεού, που αποκαλύφθηκε στην Ελληνική Γλώσσα.
7. Τόσο ο Χριστιανισμός όσο και ο Μουσουλμανισμός, ενώ ξεκινούν την ιστορική τους πορεία ως θρησκείες «χαμηλών τόνων», στην συνέχεια μετατρέπονται σε σκληρές οργανωμένες εξουσίες, που εξαπλώνονται δια της βίας. Έτσι εμφανίσθηκε το Ισλάμ στους κόλπους του Αραβικού Κόσμου, για να καθυποτάξει έναν περήφανο και δραστήριο επιστημονικά λαό, πάνω στη στιγμή που πήγε να αντλήσει «Ελληνικό ύδωρ». Ο όρος «καθυποτάξει» είναι ακριβής, επειδή η λέξη «Ισλάμ» σημαίνει ετυμολογικά «ευσεβής υποταγή στο θέλημα του Θεού» και παράγεται από το αραβικό ρήμα «σέλαμα», που σημαίνει «σώζομαι-ειρηνεύω» (salom = ειρήνη στα Εβραϊκά, εξ ου Σολομών η εξελληνισμένα Ειρηναίος). Από εκεί προέρχεται και ο γνωστός μουσουλμανικός χαιρετισμός «σελάμιν αλέικιουμ», που δεν είναι άλλος από τον χριστιανικό χαιρετισμό «Ειρήνη υμίν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου