Είναι το σύστημα, βλάκας...

Είναι το σύστημα, βλάκας...

Actually, "It's the System, Stupid",

by Richard Wolff.

Published on December 31, 2008

[...] Οι συγκρούσεις μεταξύ των διευθυντικών ελίτ και των παραγωγικών εργατών βοήθησαν να διαμορφωθεί τόσο η στασιμότητα των μισθών τα τελευταία 25 χρόνια όσο και η προκύψασα φούσκα πλεονάσματος, η οποία διογκώθηκε και μετά έσπασε το 2008. Η ταξική σύγκρουση συνέβαλε πάντα στη συστημική αστάθεια του καπιταλισμού. Το γράφημα που ακολουθεί δημιουργήθηκε από το Centeron Budgetand Policy Priorities και καταγράφει τις πολλές μεταπολεμικές υφέσεις στις ΗΠΑ. Η αστάθεια του καπιταλισμού αποτέλεσε μια σταθερά ακόμα και όταν οι εθνικές πολιτικές και η κουλτούρα άλλαξαν επανειλημμένα μετά το 1945 καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος παρουσίαζε διακυμάνσεις.

Η ταξική δομή του καπιταλισμού συνέχισε να διαμορφώνει το ρυθμό των κύκλων ανόδου και κρίσεων στις ζωές μας.

Κάθε ύφεση μετά το 1948 κόστισε εκατομμύρια θέσεων εργασίας που πλήγωσαν τους εμπλεκόμενους εργάτες, τις οικογένειές, τους γείτονες και τις κοινότητές τους (περιλαμβανομένων και των εργοδοτών τους). Μεγάλα τμήματα παραγωγικής δυνατότητας (μηχανές, εργαλεία, γραφεία, καταστήματα κ.λπ.) απαξιώθηκαν – εκροές αξίας δισεκατομμυρίων που θα μπορούσαν να είχαν παραχθεί, δεν παράχθηκαν ποτέ λόγω της ύφεσης. Αν αυτές οι εκροές είχαν παραχθεί και χρησιμοποιηθεί για την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων (φτώχεια, κατοικία, έλλειψη επαρκούς φροντίδας των παιδιών, καταρρέουσα υποδομή κ.λπ.) θα ζούσαμε σε μια πολύ διαφορετική χώρα. Οι υφέσεις πάντα συμβάλλουν στην περικοπή των εσόδων των τοπικών, πολιτειακών και ομοσπονδιακών κυβερνήσεων επιβάλλοντας μειώσεις δαπανών για τη δημόσια παιδεία, την υγεία κ.λπ. Η προκύπτουσα αστάθεια γελοιοποιεί και ταυτόχρονα απαξιώνει όλον αυτό το θόρυβο για την «καπιταλιστική αποτελεσματικότητα» [...]

Οι πολιτικές οι οποίες σήμερα συζητούνται είναι όλες διαφορετικές εκδοχές: α) της κρατικής απάντησης των ΗΠΑ στη Μεγάλη Ύφεση και 2) των επεμβάσεων του ιαπωνικού κράτους στη μακρά ύφεση μετά τη δεκαετία του 1990. Οι προτεινόμενες κρατικές δράσεις στη σημερινή παγκόσμια ύφεση περιλαμβάνουν «διασώσεις» επιλεγμένων βιομηχανιών (κυρίως χρηματιστικών), (επανα)ρυθμίσεις αγορών και επιχειρήσεων, μειώσεις επιτοκίων κεντρικών τραπεζών και επέκταση της προσφοράς χρήματος, περικοπές φόρων και ενίσχυση της ζήτησης. Τέτοιες παρεμβάσεις βοήθησαν τις ΗΠΑ στις προηγούμενες υφέσεις. Δεν έλυσαν όμως το βασικό πρόβλημα τού γιατί οι υφέσεις επανεμφανίζονται [...]